Dzień 3 i 4: Nocna Victoria Peak i powrót do domu

Ostatni dzień w Hong Kongu miał być dla nas okazją do zobaczenia największego na świecie posągu Buddy. Ten liczący 34 metry wysokości pomnik znajduje się na jednej z okolicznych wysp. Najciekawszą i najszybszą opcją na dostanie się tam jest kolejka linowa Ngong Ping 360, z niesamowitymi widokami na okoliczne wyspy. Pech chciał, że w dniu, który planowaliśmy na Buddę, kolejka miała remont i nie jeździła. Inną opcją był autobus, ale to zajmuje dużo więcej czasu. Zdecydowaliśmy odłożyć wizytę na szczycie i przejazd kolejką na inną okazję.

Skoro zaplanowana kolejka nie działa, ruszamy w kierunku lotniska w Hong Kongu. Tam znajduje się mini muzeum lotnictwa oraz taras widokowy, co my, jako fani lotnictwa musimy wykorzystać. Na lotnisko dostajemy się najszybszym sposobem, Airport Express. Cztery osoby to już grupa, co daje o wiele tańsze bilety na przejazd.

Terminal lotniska:

Na górnym piętrze jednego z terminali znajdujemy wystawę:

Mocno rozczarowująca. Niestety nic ciekawego tam nie było, kilka plastikowych modeli i zdjęcia. Sam taras widokowy już lepszy. Większość czasu było kompletnie pusto więc cały dach mieliśmy dla siebie.

Taka sama maszyna, jak ta, która zabrała nas do Chin:

Taksówki w Hong Kongu w zależności od koloru operują do różnych części wyspy, są zielone, czerwone i niebieskie samochodu. Jest to jednak drogi środek transportu publicznego, czyli zdecydowanie inaczej niż było to w Pekinie.

Z lotniska pociągiem wracamy do miasta, metrem jedziemy w okolicę wybrzeża, gdzie dzień wcześniej oglądaliśmy pokaz świateł.

Chcieliśmy zobaczyć Aleję Gwiazd i słynny pomnik Bruce’a Lee. Niestety znowu nie poszło po naszej myśli. W okolicy budowali jakiś hotel i ta część wybrzeża była zamknięta.  Tak więc pozostał nam spacer po okolicy.

Następna atrakcja była planowana na wieczór. Chcieliśmy znowu wyjechać na Wzgórze Wiktorii i zobaczyć tym razem miasto po zmierzchu. Wróciliśmy więc do hotelu na Nathan Road zahaczając o sklep spożywczy w okolicy  Oprócz nieznanych nam towarów lokalnych mieli sporo artykułów ewidentnie ściągniętych z TESCO.

Z hotelu zabraliśmy statywy do aparatów i znaną już drogą ruszyliśmy w kierunku stacji odjazdu tramwaju na Victoria Peak. Kolejki były niestety chyba nawet większe niż przy pierwszej wizycie. Po odstaniu kupy czasu byliśmy znowu na szczycie. Niestety na tarasie widokowym były tłumy podziwiające piękny widok na miasto i musieliśmy poczekać na odpowiedni moment. Na szczęście po chwili tłumy ludzi zaczęły się zmniejszać.

Mogliśmy zrobić kolejny upragniony kadr z Hong Kongu:

Niestety kolejka do tramwaju znowu liczyła wielu chętnych, na „dół” dostaliśmy się dosyć późno.

 Jako kolacje wybraliśmy sushi. Nie jesteśmy w Japonii, ale korzystamy z okazji bycia w Azji.

Następny poranek to już ostatnie pakowanie. Z lotniska w Hong Kongu do Pekinu odlatujemy o 12, tak więc wymeldowaliśmy się około 8:30.

Na lotnisku sprawnie przeszliśmy przez kontrolę bezpieczeństwa i paszportową

Nasz lot obsługiwała linia Cathay Pacific.  Po trzygodzinnym locie byliśmy ponownie w Pekinie.

Tym razem nie planowaliśmy zwiedzania miasta. Następnego dnia musieliśmy wyjść o 5 rano i rozpocząć finałową trasę Pekin-Szanghaj-Amsterdam-Warszawa, tak więc wybraliśmy hotel w bliskiej odległości lotniska. Padło na znaną w Europie i Polsce sieciówkę Ibis.

Pierwszy raz przy chińskiej wycieczce nie trafiliśmy z wyborem. Hotel dosyć zaniedbany i niezbyt czysty. Pokoje bardzo zużyte i inne niż na zdjęciach, w obu naszych dwójkach nie zamykały się drzwi w łazience przez zepsutą klamkę. Czystość, co było dla nas najważniejsze, też była średnio odpowiadająca 3 gwiazdkom. Nawet zasłanianie okien skończyło się walką o życie.

Okolica hotelu to typowe peryferie miasta, w pobliżu była jedna restauracja i mały sklep.

Plusem był zdecydowanie sklep, który oferował tylko typowo lokalne artykuły, głownie spożywcze. Mogliśmy zrobić małe zakupy słodyczy do Polski. A, że restauracja obok sprawiała wrażenie podobne do hotelu, kolacja sprowadziła się do eksperymentów dziwnych, lokalnych smaków chipsów.

Następnego ranka musieliśmy wyjść z hotelu o 5. Na szczęście Ibis oferował bezpłatny transport na lotnisko, do wybranego terminala.

My lecimy do Szanghaju, tak więc jedziemy do terminala obsługującego loty regionalne. Tym razem bez kontroli paszportowej. Znajdujemy naszą bramkę i w krótkim czasie jesteśmy na pokładzie Airbusa A330 linii China Eastern.

Na pokładzie dostajemy pamiętne śniadanie, które wyglądało jakby było już kilkakrotnie zjedzone. Pachniało podobnie.

Lot trwał około 2 godziny, a następne 2 godziny 20 minut mamy na przesiadkę. Lot z Pekinu do Warszawy przez Szanghaj i Amsterdam kupiony był na jednej rezerwacji, tak więc powinniśmy mieć możliwość nadania bagażu w Pekinie, a odebrać go w Warszawie. Niestety nie było takiej możliwości i bagaż w Pekinie nadany został do Szanghaju. Dwugodzinna przesiadka to nie wiele na wyjście do ogólnej strefy, nadanie bagażu i przejście przez kontrole paszportową i kontrole bezpieczeństwa, ale na szczęście udało nam się zdążyć na nasz lot do Amsterdamu.

Widok na góry Ural:

Tym razem aż 11 godzin do Europy. Wszystko podobnie jak w drodze do Pekinu, znowu dostajemy dwa posiłki.

Podejście do Amsterdamu:

Po lądowaniu kapitan naszego 747 pokazał nam kokpit tej maszyny, mieliśmy okazję zobaczyć też klasę biznes, znajdującą się w popularnym dla tej konstrukcji garbie.

Od stewardesy obsługującej pasażerów wyższej klasy dostaliśmy wyposażone kosmetyczki z akcesoriami, takie jakie dostaje każdy „biznesowy” pasażer.

Pozostał nam krótki lot do Warszawy.

Lądowanie około godziny 22, Polskibus do Rzeszowa tuż przed północą, co oznacza dotarcie do domu krótko po 5 rano.

Niestety, ale po blisko 30 godzinnej podróży z Azji, 2 godzinnej drzemce rano, trzeba było ruszyć na Politechnikę Rzeszowską na zajęcia.

Wyjazd do Chin to bezdyskusyjnie wycieczka inna niż każda poprzednia, nie tylko ze względu na inny kontynent, kulturę czy odległość do Polski. Zakres planowania w przeróżnych, wcześniej całkowicie nie wykorzystywanych obszarach, jak szczepienia, ubezpieczenie czy wizy, był dla nas wyzwaniem. Ostatecznie wszystko okazało się dopięte na ostatni guzik i bez pomocy biur podróży ściągających ogromne pieniądze za takie  wycieczki, zrobiliśmy kolejny krok w naszych niskokosztowych wyjazdach.

Włochy- wrzesień 2015, cześć 3- Wenecja

Są miejsca na świecie, które nie sposób opisać słowami. Wenecja to właśnie miejsce, które przyciąga swoją unikatowością rzesze turystów z całego świata. Co jest wyjątkowego w tym miejscu, że postanowiliśmy je odwiedzić? Zapraszam do relacji która stanowi wisienkę na torcie wyprawy do północnych Włoch.

Kilka dni we włoskich miastach, Bolonia, Florencja, aż w końcu długo oczekiwane miasto, które jest inspiracją dla wielu artystów i reżyserów firmowych. O Wenecji słyszał chyba każdy obywatel naszego globu. Do tego miasta można dolecieć tradycyjnymi liniami lotniczymi jak  Lufthansa, natomiast my stawiamy jak zwykle na ceny dlatego podróżowaliśmy z Florencji busem. Podróż bez przesiadek Megabusem zajęła nam ok 2 h i kosztowała, uwaga… ok 1.5 € za osobę. Promocja wyhaczona odpowiednio wcześnie na stronie MEGABUS.com. Docieramy do dworca, przesiadka do busa, który dowozi nas na sąsiednią wyspę, ponieważ mieliśmy zarezerwowany nocleg, którym był camping Village Jolly. Jak na domki campingowe warunki były bardzo dobre, śniadanie nie było wliczone w cenę ale i tak cena była przyzwoita jak na szwedzki stół. Za nocleg zapłaciliśmy ok 55 zł za osobę. Ceny hoteli w Wenecji były najdroższe ze wszystkich trzech miast, więc camping Village Jolly był najtańszym rozwiązaniem, które gorąco polecamy.

Po dobrze przespanej nocy czas na zwiedzanie. Docieramy do Wenecji. Pierwsze wrażenie można określić jednym słowem – powódź. Wszystko pływa, zamiast samochodów gondole, zamiast autobusów, statki turystyczne, zamiast  włoskich skuterów, motorówki.  Witamy w Wenecji!

Plan zwiedzania był już wcześniej opracowany lecz zawiłe uliczki, którymi przemieszczaliśmy się pieszo nieco nam go pokrzyżowały. Cel główny – plac Św Marka, jedna z największych atrakcji tego miasta. Zwiedzanie zaczynamy od dworca kolejowego i podążamy w kierunku Canal Grande najszerszego i najbardziej znanego kanału w Wenecji.

Kurierzy w Wenecji też muszą sobie jakoś radzić:

Po drodze oczywiście zaglądamy we wszystkie najbardziej tajemnicze zaułki tego miasta. Każda uliczka potrafi zaskoczyć czymś unikatowym.

Na pewnej ulicy spotkamy sklep z maskami weneckimi, gdzie są one wyrabiane ręcznie! To nie była fabryka plastiku. Prawdziwy majstersztyk i właściciel pełen pasji, który opowiedział o tych dziełach sztuki chyba wszystko. Zresztą zobaczcie sami.

Nasze Panie były oczywiście zachwycone, więc nie obyło się bez wydania kilku euro. Kościoły, zabytki, kościoły, zabytki i jeszcze raz kościoły i zabytki, tego jest mnóstwo nie sposób zobaczyć wszystkiego w ciągu jednego dnia. Na szczęście nasze studentki architektury wybrały dla nas prawdziwe perełki, które musieliśmy zwiedzić.

Wśród rzeszy turystów pływających gondoli i opuszczonych kamienic podążamy według wytyczonego planu. W końcu docieramy do Canal Grande. Pływające gondole to symbol Wenecji, z którego nie sposób nie skorzystać, nie są bardzo tanie, ale lepiej odżałować te kilkanaście euro (ok. 70 zł) bo nie popłynąć gondolą to jak być we Włoszech i nie spróbować włoskiej pizzy.

Po udanym „rejsie” docieramy do placu św Marka. To właśnie miejsce ciężko opisać słowami. Bonaparte nazwał plac Św Marka najpiękniejszym salonem Europy. Nie będę psuł słowami unikatowości tego miejsca, dlatego zobaczcie zdjęcia i sami  oceńcie panujący tam klimat.

Powoli udajemy się w drogę powrotną w kierunku stacji pociągowej w Wenecji.

Szukaliśmy też miejsca aby coś zjeść. Wybór restauracji jest bardzo trudny. Z góry stawiamy na coś włoskiego i w końcu trafiamy na świetną restauracje niedaleko miejsca, gdzie zaczęliśmy zwiedzanie. Laramblas, tak nazywała się typowa włoska restauracja ze stolikami na zewnątrz i biegającym panem wokół nas, aby tylko niczego nam nie brakowało. Ja osobiście postawiłem na pizze i muszę powiedzieć krótko „delizioso”. Nie wiem czy sprawiło to miejsce czy umiejętności kucharza, ale jedna z lepszych jakie jadłem.

Po całym dniu atrakcji czas wracać na pociąg. Ostatnie odgłosy płynących gondolierow i ten zachód słońca. Czas wsiąść do pociągu, ale tym razem nie byle jakiego bo wydaliśmy na niego więcej niż za samolot, i ruszyć do Mediolanu.

Ok 150 zł tyle kosztował nas pociąg pospieszny z Wenecji do Mediolanu, dlaczego tak drogo? Kilka dni przed wyjazdem okazało się, że istnieje prawdopodobieństwo, że możemy nie zdążyć na samolot do Polski jadąc Megabusem, za który zapłacilibyśmy kolejne 1.5 €. Wszystko dlatego, że metro nie kursowało w tak wczesnych godzinach, a stacja Megabusa i dworzec główny, z którego można dostać się na lotnisko w Bergamo to dwie odległe lokalizacje Mediolanu. Cóż, w podróży takie nieoczekiwane zwroty akcji zdarzają się więc przestroga dla wszystkich, lepiej mieć większy zapas gotówki niż utknąć na jakimś dworcu. Mediolan był naszym ostatnim przystankiem. Niestety miasta mody nie udało nam się zwiedzić ze względu na ograniczenia czasowe i po części już trochę zmęczenie. Udaliśmy się na lotnisko gdzie przeczekaliśmy do rana na nasz lot do Warszawy. Tym razem bez żadnych poślizgów czasowych i jesteśmy w stolicy.

Nasz Kapitan po wylądowaniu na Lotnisku Chopina.

Przesiadka do Lux Express i podróż do Rzeszowa, za którą zapłaciliśmy okrągłe 0 zł za 8 osób. Jak to możliwe? Przy majowej promocji nowego na polskim rynku przewoźnika  Lux Express dostałem bon o wartości 50 zł do wykorzystania na dowolną podróż. Bilety powrotne z Warszawy do Rzeszowa były w promocji po 5 zł za osobę. Łącznie za całą ekipę musieliśmy wyłożyć 40 zł. Bon od Luxa był o wartości 50  zł, więc przy rezerwacji 8 biletów miałem okazję wykorzystać bon i nie płacić własną kartą płatniczą, stąd cena 0 zł. Lux Express bardzo często wypuszcza ulotki, na których są kody rabatowe. Nie zbijają one ceny do 0 zł ,ale znacznie ją obniżają.

Wpisem o Wenecji zamykamy całą relacje z Włoch 2015.  Mamy nadzieję, że tymi kilkoma wpisami sami będziecie chcieli poznać półwysep apeniński wzdłuż i wszerz. Wysokich lotów!

DC

Dzień 2: Ladies Market

Po krótkiej przerwie w naszym hotelu wróciliśmy na Nathan Road i kierowaliśmy się w kierunku targu Ladies Market.

Jak widać Nathan Road jest dosyć zatłoczoną ulicą, ale dopiero tłumy w okolicy targu robiły wrażenie.

Ludzi było naprawdę sporo i ciężko stwierdzić ilu z nich to tak jak my turyści, a ilu to mieszkańcy Hong Kongu.

Na ulicy obok targu, tej na której jest tyle samo reklam co ludzi, można kupić  praktycznie wszystko, są sklepy elektroniczne, sklepy z kosmetykami  czy z ubraniami.

Targ rozciąga się na dużej długości, są to stragany z przeróżnymi rzeczami, pamiątkami, ubraniami, podróbkami wszystkiego. Prawie całe AliExpress w jednym miejscu. Dla przykładu, można było kupić zegarek Rolexa za kilkanaście złotych.

Nasze zakupy tam ograniczyły się tylko do pamiątek. Ciekawostką jest to, że ceny tamtych produktów są do negocjanci. Z ceny 280 dolarów hongkońskich można spokojnie zejść do 70 dolarów. Jeżeli już zapytasz o cenę jakieś pamiątki, niektórzy sprzedawcy nie pozwolą Ci odejść bez zakupu, obniżając cenę do takiej, którą możesz zapłacić.

Po przejściu całego targu kierowaliśmy się w stronę wybrzeża. W planie były nocne zdjęcia miasta oraz pokaz świateł, Symphony of Lights, który rozpoczynał się o 20.

Hong Kong Cultural Centre:

Fragment pokazu:

Pokaz świateł, któremu towarzyszyła muzyka, był dosyć ciekawy, chociaż spodziewaliśmy się czegoś więcej. Po zakończeniu rozpadał się deszcz i trzeba było szybko uciekać do metra. Podjechaliśmy w okolice naszego hotelu, jeden przystanek dalej niż zwykle, aby poszukać czegoś do jedzenia. Padło na restaurację, w której zdecydowaliśmy się na zupę z chińskimi pierożkami. Jedynym problemem był brak łyżek. Więc zupę mogliśmy zjeść albo pałeczkami albo widelcem. Na szczecie obsługa zauważyła nasz problem i dostaliśmy coś co można było uznać za prawie łyżki.

Po walce z zupą wróciliśmy do hotelu. Plan na następny, niestety ostatni dzień to między innymi taras widokowy na lotnisku Hong Kong, Aleja Gwiazd i Wzgórze Wiktorii na nocne zdjęcia.